یاوران مهدی(عج)

همه می گوییم ما منتظر آقاییم .. چقدرگروه های فرهنگی و واتساپ و تلگرام و… تشکیل دادیم به اسم منتظران .. که ما منتظریم اما معمولا وقتی که منتظر کسی هستیم که ازجایی برگردد  همه چیز را  طبق آنچه میل آن شخص است محیا می کنیم ..هرچند دقیقه بیرون می رویم و با خود می گوییم که چرادیر کرد … چرا تا حالا نیامدند نکنه براش اتفاقی افتاده … نکنه ناراحته که پیشم نیامد …خلاصه تا زمانی که از طرف خبر نگیریم که کی بالاخره برمیگردد آرام وقرار نداریم.

اما برای امامی که صدها سال از ما غایب است  هیچ تا حالا دلواپس ونگران شدیم که چرا نیامد ؟چرا دیر کرد ؟ آیا آن قدر سمج شدیم تا خبری از ایشان بگیریم؟؟؟ آیا ما که ادعا می کنیم امام خود را از جان  ومال  و فرزندانمان بیشتر دوست داریم به اندازه ی لحظه ای که منتظر برگشتن بچه مان از مدرسه هستیم وچند دقیقه دیر کرد نگران شدیم ؟؟؟ نمی دانم لحظه ای که ما گناهی می کنیم و آقا شب تا صبح به گریه و استغفار برای ما می نشیند چقدر برای ما نگران است  که این گونه بی تابی می کند؟؟؟؟ بخدا گاهی اوقات از آقا شرمنده می شوم که اسم منتظر را روی خود گذاشتم ولی اصلا شبیه منتظران واقعی نیستم…. فقط می توانم بگویم شرمنده ام آقای مهربونم …دعا کن توفیق انتظار واقعی را پیدا کنم و همیشه بی قرارت باشم…